Ik schiet er vol van. Een foto die binnenkomt via de app van mijn dochter temidden van haar klasgenoten. De laatste mooie zomerdag, 29 augustus 2017. Die glimmende lijfjes in meer of minder nazomerbruin. Raketjes. De tijdloosheid van dit beeld. Voor nu en later. Wat een gouden moment. Haar vader is geen fotograaf maar maakt prachtige foto's. Ik was er niet bij. Aan het werk, weer in de opstart van een nieuw seizoen met opdrachten en een planning. Het gaat goed met mijn fotografie en daar ben ik blij mee. Het meeste van mijn werk is opdrachtwerk. Ik geef er mijn ziel en zaligheid aan. Altijd vol overgave, met het beste wat ik kan en heb. Zie dagelijks beelden en steeds minder beroert me. Is het beroepsdeformatie? Gewenning? Teveel van dat? Soms komt er beeld voorbij dat binnenkomt, wat zeg ik, rechtstreeks in het hart. Deze foto, van meisjes met ijsjes en jongens in broekjes. Meisjes in broekjes. Meisjes in bikini's. Die lijfjes, dat licht, het water. Summertime pur sang. Vriendschap, kwetsbaarheid, onbewust geflirt met de camera en met elkaar. Ik kom niet uitgekeken.
Ik wilde 'm heel graag met de wereld delen, deze foto met zijn seventieslook. Maar 'zomaar' foto's van andere kinderen op social media plaatsen ligt gevoelig. Dat kan niet. Daarom doe ik het hier, een beetje stiekem en verborgen, op m'n beeldenblog, dat roept om aandacht. Voornemens, ambities, wensen, tijd. Veel voornemens, weinig tijd. Of de ervaring van tijd, die is veranderd sinds ik moeder ben.
Those were the days, zal ze later denken, mijn dochter. Geen bewust besef van tijd, voornemens of censuur. Alleen het moment. Zoals ik ook nog weleens denk bij het bekijken van de beelden van mijn jeugd. Eindeloze zomers, elke dag een ijsje. Raketjes zijn van alle tijden. De smaak is onveranderd. De smaak van zomer, van vrijheid, van onbezorgd en onbezonnen. Van vol in het leven en zwemmen op de laatste mooie zomerdag. School was alweer begonnen.
Wat een gouden foto, app ik naar haar vader. Deze heeft alles. Zelfs de schaduw van de fotograaf met zijn mobiele telefoon en het hoesje dat eraan bungelt, ontroert me. Ik zie een andere moeder, die ook een foto maakt. Ze kijken zowel naar haar als naar de vader van mijn dochter. Wat een mooi stel, dat hier de tijd stilzet, recht voor mijn ogen. Die prikken ervan.
De magie van de zomer, van kindertijd. Verbeeld in een groepsportret met ijsjes, waarin alles ertoe doet. Dankjewel Rob, voor je prachtige foto. Those were the days.
